Czarnobyl

Tego wieczoru (28 kwietnia 1986) bawiłem się na podłodze swoją kolejką elektryczną. Gdzieś tam w tle dochodziły do mnie dźwięki z włączonego telewizora. Pan w dzienniku powiedział coś o jakimś radioaktywnym obłoku. Nie wiedziałem co to takiego ten „radioaktywny obłok” i w sumie nie obchodziło mnie to. Ruch miniaturowych pociągów był ważniejszy.

Za to następnego dnia w szkole, już od samego świtu można było wyczuć jakieś takie specyficzne napięcie. Wszyscy rozmawiali tylko jednym, choć szczegóły nie były znane. Wiedzieliśmy tylko, że trzy dni wcześniej w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej doszło do katastrofy. I że Ruscy, przez ponad dwie doby nie byli łaskawi poinformować o tym ani nas, ani reszty świata.

• Słyszałeś!? Wybuchło w Czarnobylu – to było chyba najczęstsze zdanie powtarzane przez uczniów, jeszcze przed rozpoczęciem lekcji.
• To podobno gorsze niż bomba atomowa – mówili inni.
• Tam wszystko jest wyłożone grafitem, a przy graficie wystarczy jedna iskra – wymądrzał się klasowy mądrala.
• Porozmawiacie o tym z rodzicami w domu – powtarzały nauczycielki.

Pamiętam, że mimo zakończonych lekcji, chyba przez dwie lub trzy godziny nikomu nie pozwolono opuścić szkoły. Nie wiem czy była to suwerenna decyzja naszej dyrektorki, czy odgórne zarządzenie. Oczywiście od razu zaczęliśmy snuć nasze dziecięce domysły, że „pewnie to dlatego, że ten radioaktywny obłok leci właśnie nad Krakowem”.

Gdy wreszcie nas puścili i wróciłem do domu, rodzice od razu dali mi do wypicia przyniesiony przez dziadka Płyn Lugola, a następnie kazali iść do łazienki i dokładnie opłukać się prysznicem.

Dla nas – dzieciaków, temat katastrofy był tyleż absorbujący, co przemijający. W zasadzie już po kilku dniach, nikt, ani w szkole, ani na podwórku nie pamiętał o wybuchu reaktora. Choć może nie do końca. Gdy jakiś czas później chcieliśmy pobawić się w chowanego, jeden z kolegów zaczął wyliczać:

Dylu, dylu, na badylu,
wyrąbało w Czarnobylu,
raz, dwa, trzy – świecisz ty.

Cóż, byliśmy tylko dziećmi…